Aeternal Seprium

[Memorius]

Aeternal Seprium - Doominance (2016)

Tracklista:

1. I Will Dance on Your Tombs 03:36

2. Grieving April 05:41

3. Unawaken 05:18

4. Rock My Name 04:21

5. Artemisia 04:58

6. Fuck the Narcissism 04:03

7. Il rifugio 04:53

8. Devil Pray 06:53

9. End Is Far ... or Else? 04:43

10.The Refuge 04:53 (bonus)

Rok wydania: 2016

Gatunek: Heavy/Power Metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Fabio Privitera - śpiew

Adriano Colombo - gitara

Leonardo Filace - gitara

Santino Talarico - bas

Matteo Tommasini - perkusja

W roku 2014 miejsce Stéfano Silvestrini zajął były wokalista znanego BEJELIT Fabio Privitera. Nagrany z nim LP "Doominance" ukazał się w październiku 2016 roku w nakładzie limitowanym,a wydawcą była nieduża wytwórnia DeathStorm Records.

Fabio Privitera śpiewa charakterystycznie i ucieczki od skojarzeń z rozwiązanym w 2013 BEJELIT nie ma. Jakoś tak się stało, że AETERNAL SEPRIUM jest jakby bardziej kontynuatorem muzyki BEJELIT niż własnego epickiego stylu. To słychać praktycznie we wszystkich kompozycjach, w znacznej mierze podporządkowanym dynamicznym atakom wokalnym frontmana, imponującym jak zwykle, ale wymuszającymi zupełnie inny styl gry na pozostałej części zespołu.

Ostre, ryczące, rytmicznie pogrywające gitary, średnio szybkie tempa z lekko progresywnymi zwolnieniami i tak toczą się kolejne kompozycje I Will Dance on Your Tombs, Grieving April i Unawaken, choć tu wydaje się, że pojawi się coś w rodzaju lżejszego podszytego rockiem songu. I praktycznie to samo w drapieżnym Fuck the Narcissism. Doprawdy, jakbym słyszał BEJELIT  w Rock My Name i  Devil Pray... Skoro Fabio, to i czeka się na taki łagodny, pełny jego emocjonalnego śpiewu numer i iskierka nadziei jest w Artemisia, który jest chyba najbardziej stylistycznie zbliżony do nagrań z debiutu, ale to jednak nie to... Fragmenty epickiego grania i dewastujący śpiew Privateria to jednak tylko okruchy dawnej mocy tej grupy. Ładna delikatna część instrumentalna, kruszące solo gitarowe, a jednak za mało... W końcu Fabio jest romantyczny i bardzo emocjonalny w akustycznej po części balladzie Il rifugio, zaśpiewanej także po angielsku w bonusowym The Refuge. Tyle, że to bardzo bezbarwna kompozycja. Przeciętny finisz End Is Far... or Else? to takie miotanie się pomiędzy heavy/power estetyką BEJELIT i próbami epickiej narracji z debiutu, efekt jednak nie zadowala w żadnej z tych opcji, a tym bardziej jako suma.

Ogólnie wszyscy grają dobrze, ale kreatywności niewiele. Trochę to mechaniczne i raczej odtwórcze niż twórcze. Na plus mocne selektywne brzmienie z wyrazistą perkusją.

W sumie okładka myląca, bo epic grania tu są ilości śladowe. Coś dla fanów BEJELIT i miłośników talentu Fabio. Jakiś ciąg dalszy, ale chyba koniec własnej tożsamości AETERNAL SEPRIUM.

ocena: 6,4/10

new 11.06.2019