Victorius (GER)

[Memorius]

Victorius - Heart Of The Phoenix (2017)

tracklista:

1.Shadow Warriors 04:03

2.Hero 04:18

3.End of the Rainbow 03:44

4.Die by My Sword 03:42

5.Sons of Orion 05:08

6.Heart of the Phoenix 04:18

7.Empire of the Dragonking 03:48

8.Hammer of Justice 03:50

9.Beyond the Iron Sky 04:21

10.Virus 04:02

11.A Million Lightyears 04:06

rok wydania: 2017

gatunek: power metal

kraj: Niemcy

skład zespołu:

David Bassin - śpiew

Dirk Scharsich - gitara

Florain Zack - gitara

Andreas Dockhorn - gitara basowa

Frank Koppe- perkusja

Po roku 2014 trochę ciszej zrobiło się wokół VICTORIUS. Znowu odszedł drugi gitarzysta oraz perkusista i ponownie trzeba było znaleźć godnych następców. Grupa zmieniła także wytwórnię i stała się jedną z grup Massacre Records, przerywając milczenie w styczniu 2017 albumem "Heart Of The Phoenix".

Ta płyta jest w znacznej mierze stylistyczną kontynuacją poprzedniej i przeważana melodyjny power metal o cechach heroicznych w melodyjnym stylu, ze speed metalowymi fragmentami. Coś ponownie z DRAGONFORCE i chyba nie tylko w otwierającym Shadow Warriors, ale i w Hero. Tylko, że te melodie są tu bardzo, bardzo ograne... Z drugiej strony jednak, niby ograna melodia Hammer of Justice, trochę romantyczna w swej epickości, jest akurat bardzo dobra i ten utwór należy do najlepszych na całej płycie. Świetny refren to ozdoba tego LP !

Tak, o ile wykonanie jest pełne pewności siebie, zdecydowania i miejscami kunsztowne, to jednak same kompozycje mają jednak mniejszy ładunek przebojowości i realnej chwytliwości, niż te z 2014. Trudno bowiem zachwycać się pod tym względem solidnymi i nieco ugrzecznionymi fantasy melodic power metalowymi End of the Rainbow, Heart of the Phoenix w manierze POWER QUEST.  W tej kategorii impas przełamuje Empire of the Dragonking, ale tylko w zwrotkach, znakomitych, budzących respekt, ale już refren to powrót do anglo-włoszczyzny... Lepiej prezentuje się Die by My Sword, ale tu epickie refreny i mocarne true classic zagrywki gitarzystów jednak nieco niweczy raczej nijaki refren, bardziej pasujący do FREEDOM CALL. 

Nie rezygnują z bardziej modern melodic metalu spotykanego na ich wcześniejszych albumach, tu w postaci łagodnego rytmicznego i niezbyt ciężkiego Sons of Orion i akurat to sympatyczna odmiana po pewnej dawce trywialnego power metalu. Ponownie sięgają po ornamentacje neoklasyczne w szybkim Beyond the Iron Sky, zaaranżowanym z fantazją, ale po raz kolejny ostatecznie uśredniają to wszystko przeciętnym melodic metalowy refrenem. Za to partie solowe gitarzystów bardzo dobre, dynamiczne i kreatywne. Trochę nowoczesnej elektroniki otwiera Virus, ale to akurat jedna z najbardziej klasycznych power metalowo kompozycji na tym albumie, ze znakomitą, pełną dramatyzmu melodią w umiarkowanie łagodnym stylu i seriami energicznych riffów, które z pozoru robią wrażenie czegoś w stylu MERCENARY.

Na zakończenie tym razem rock/metalowy numer radiowy z duetem wokalnym, stworzonym wspólnie z czeską wokalistką Viktorią Surmøvą w A Million Lightyears. Bardziej bonus, bardziej coś promującego album w obszarze metalowego mainstreamu, ale to zupełnie dobry utwór, mimo kompletnego braku oryginalności.

Po raz kolejny bardzo dobry występ Davida Bassina, można jednak odnieść wrażenie, że śpiewa z mniejszą pasją niż w roku 2014. Za to grupa ma zdecydowanie szczęście do wyszukiwania uzdolnionych perkusistów i takim okazał się także Frank Koppe, zresztą muzyk doświadczony, występujący w gothic metalowym MONOBLOCK przez dziesięć lat.

Produkcja bez zarzutu, tym bardziej, że producent Lars Rettkowiz z FREEDOM CALL pozyskał do wykonania masteringu samego R.D.Liapakisa. Soczyste, selektywne brzmienie, klarowne i z ciężarem gitar zdecydowanie dostosowanym do charakteru samych kompozycji.

Pewne rzeczy są minimalnie słabsze, inne polepszają ogólne wrażenie... Być może jednak można by z tego wszystkiego przy większym przemyśleniu tematu wyciągnąć jeszcze więcej.


ocena: 8/10

new 2.01.2020