At Vance

[Memorius]

At Vance - Dragonchaser (2001)



Tracklista:
1. Dragonchaser 04:25
2. Ages of Glory 03:29
3. Crucified 04:07
4. Beethoven, 5th Symphony 08:03
5. Heaven Can Wait 05:33
6. The Winner Takes it All (ABBA cover) 05:28
7. My Bleeding Heart 06:52
8. Two Kings 04:24
9. Too Late 04:51
10. Ases Death 04:38

Rok wydania: 2001
Gatunek: neoclassical power metal
Kraj: Niemcy

Skład zespołu:
Oliver Hardmann - śpiew
Olaf Lenk - gitara
Rainald Koenig - gitara
Jochen Schnur - bas
Juergen Lucas - perkusja
Uli Mueller - instrumenty klawiszowe

Jest to trzeci album AT VANCE wydany przez Shark Records we wrześniu. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że premiera miała miejsce w Japonii już w kwietniu (Victor), bowiem muzyka tej grupy cieszyła się w owym czasie w tym kraju ogromną popularnością.

Stylowo ten LP jest podobny do poprzedniego "Heart Of Steel", jednak są i pewne różnice, szczególnie jeśli chodzi o większą złożoność kompozycji. Sam "Dragonchaser" to na otwarcie neoklasyczny majstersztyk w stylu wczesnego epickiego Malmsteena z rozbudowanym solem klawiszowym, czego wcześniej nie było. "Ages of Glory" to jeszcze jakby powtórzenie "The Brave and the Strong" i z tym samym malutkim niedostatkiem w postaci zbyt słodkiego refrenu. Natomiast "Crucified" jest znacznie bardziej heavy powerowy, dużo cięższy, gdzie neoklasyczne elementy są użyte w formie progresywnych wstawek. Ta kompozycja w znacznym stopniu zwiastuje to, co zaprezentowali na LP Only Human i mogę podejrzewać, że powstał zapewne najpóźniej ze wszystkich. Kierunek zmian to wspomniana przeze mnie większa złożoność. Jeśli posłucha się uważnie "Heaven Can Wait", to podobieństwo do "Why Do You Cry?" jest spore, ale tylko na początku. Potem kompozycja rozwija się zupełnie inaczej, zaciekawia tymi niekiedy dosyć niespodziewanymi ozdobnikami równie mocno jak "Why Do You Cry?" przecudownym refrenem. Podobnie "My Bleeding Heart", rozpoczynający się od pianina, nie pozostaje pastelową balladą, a przekształca się w potężny hymn z podniosłym refrenem, przejmującym solem gitarowym i symfonicznym zakończeniem. Łączenie stylów udaje się także w "Two Kings", gdzie akcenty malmsteenowskie umiejętnie spleciono z tymi typowymi dla AT VANCE eleganckimi wyważonymi melodiami w refrenie, a dawka dramatyzmu w wykonaniu dodaje tu dodatkowego smaku. Aby nie tworzyć wrażenia nadmiernego rozbudowywania formy, mamy tu jeszcze niemal na końcu "Too Late". Speed power melodic w najczystszej postaci z dozą neoklasyki, skrojony według najlepszych sprawdzonych wzorów. Do tego płynne, szybkie sola i mamy kolejny killer na tym wyśmienitym albumie. Jak zawsze AT VANCE włącza i tu w program płyty wyborną interpretację klasyki. Tym razem jest to Beethoven oraz kolejny cover ABBA. Album zamyka instrumentalny "Ases Death" autorstwa Griega, pokazujący wirtuozerskie umiejętności Lenka.
Wokalna dyspozycja Hartmanna jest na tym albumie wyśmienita. Trudno tu mówić o jakimś postępie, bo od początku występów w AT VACE stanowił klasę samą w sobie i był obok Lenka głównym twórcą sukcesu zespołu.

Brzmienie jest podobne jak na LP poprzednim i znów można odnieść wrażenie, że sekcja rytmiczna mogłaby dać z  siebie troszeczkę więcej. Z drugiej strony gitarzyści i Hartmann, a także dyskretny klawiszowiec Uli Mueller mają tu do powiedzenia najwięcej i to oni tworzą ten szkielet, a nie sekcja rytmiczna. Ten "cichy" bas jednak czasem AT VANCE z tego okresu był wypominany.
Wybitny zjawiskowy album w swoim gatunku.

Ocena: 10/10

4.10.2008