Ram

[Memorius]

RAM - Lightbringer (2009)

tracklista:

1.Crushing the Dwarf of Ignorance 01:36
2.Lightbringer 04:28

3.In Victory 04:17

4.Awakening the Chimaera 04:23

5.Ghost Pilot (MI II) 05:35

6.Suomussalmi (The Few of Iron) 09:03

7.Blood God 03:28

8.Titan 06:03

9.The Elixir 06:45

10.Prelude to Death 03:04

rok wydania: 2009

gatunek: heavy metal

kraj: Szwecja

Skład zespołu:
Oscar Carlquist - śpiew
Harry Granroth - gitara
Daniel Johansson - gitara
Christian Strömblad - gitara basowa
Morgan Petterson - perkusja


RAM rozpoczął w roku 2005 bardzo obiecująco, ale potem o zespole nieco ucichło i jego powrót płytą "Lightbringer" w roku 2009 był pewnym zaskoczeniem. W składzie pojawił się nowy basista Christian Strömblad z death metalowego NOMINON, ale oczywiście RAM gra ostry i mocny heavy metal. Album został wydany przez AFM Records w czerwcu.

Określenie "ostry" pada nieprzypadkowo, bo grają faktycznie ostro, z wykorzystaniem stalowego soundu gitar wypracowanego w Szwecji. W rytmice i stylu melodii odchodzą w pewnym stopniu od Ameryki, tworząc własny styl, dosyć specyficzny i przez to są rozpoznawalni wśród innych szwedzkich zespołów. Te melodie nie mają cech ani classic metalu, ani epickiego rycerskiego nurtu, są bardziej jakby z obszarów thrash metalowych, dosyć buntownicze, z jakimś pierwiastkiem buntu punkowego, choć zagrane jest to z wielką precyzją, a nonszalancja jest całkowicie pod kontrolą od pierwszej do ostatniej sekundy. Oderwani w znacznym stopniu od tradycji heavy metalu Szwecji lat 80tych grają swoje w rytmicznym i przetykanym wybuchowymi solówkami Lightbringer.

To, co w formie bardziej epickie, jak In Victory, czy też Blood God, jest bardzo surowe, momentami brutalne i raczej nowocześnie podane w refrenach lub też celowo zniekształcone wokalnie, jak w Awakening the Chimaera, przy czym ta kompozycja ma chyba najbardziej tradycyjną formę z serią galopujących riffów, ale i elementami wokalnymi i zwolnieniami typowymi dla death/thrashu. Budują mroczny klimat w sposób nietypowy i udany w Ghost Pilot (MI II) iw podobnym stylu horror metalu zabłysnął także PORTRAIT. RAM jest oryginalny w tym, co robi, ale nieco hermetyczny. Jest to rodzaj wąskiego eklektyzmu, niewykraczającego poza metal, ale jednak eklektyzmu i to słychać w najdłuższej centralnie umiejscowionej kompozycji Suomussalmi (The Few of Iron), gdzie jest mnóstwo elementów przystających do siebie w różny sposób. Niby epicko, niby ten potężny metaliczny bas coś ma oznaczać, ale w sumie część wokali jest jakby prześmiewcza, a część przerysowana w agresji epickiej.
Heavy metal RAM z tej płyty można rozumieć w różny sposób i w różny sposób odbierać. Jest jednak wrażenie, że czasem jest czegoś za mało, a czasem za bardzo jest to przerysowane, za mało czytelne w muzycznych intencjach. Tak pobrzmiewa Titan z dziwnie melodyjnym tu refrenem, czy też The Elixir, gdzie fragmenty w stylu epic power/doom mieszają się z tradycyjnym stylem heroic speed heavy, ale z wokalem drapieżnym, którego ogólnie bardzo dobrze śpiewający Oscar Carlquist chyba nadużywa.

Trochę w tym psychodelii, trochę eksperymentu w opcji "jak przedstawić classic heavy metal w krzywym zwierciadle z odrobiną horroru w tle". Pewnym eksperymentem jest też tu samo brzmienie, niezwykle sterylne, z sucho ryczącymi gitarami, dewastującym metalicznym basem i odpowiednio dostosowaną do tego perkusją. Gitarzyści indywidualnie dali z siebie mniej niż na debiucie, ale chyba ich rola tym razem była nieco inna.
Można oczywiście uznać ten album za wybitny w swej nietypowości i czuć się dowartościowanym w rozumieniu awangardowości, ale to jest po prostu tylko dobra płyta z z pewnym nowym zestawem pomysłów. Jeśli się spojrzy kilka lat wstecz to WINTERLONG, zespół jakże tradycyjny, w 2006 nagrał równie awangardowy album "Metal/Technology" i czym się to skończyło?
Tak czy inaczej, RAM do podobnej konwencji muzycznej już potem nie powrócił.


ocena: 7/10

new 15.08.2019